Komunikat warzywniczy BCS z dnia 17.03.2014 – szkodniki

Przędziorek chmielowiec (Tetranychus urticae)

Osobnik dorosły to mały – do 1mm- jasnozielony owalny pajączek, z ciemnymi plamami po bokach ciała. Rozwój od jaja do osobnika dorosłego na pomidorze, w temperaturze 250 C i wilgotności względnej powietrza do 70 % trwa średnio 9 dni.
Zimują samice ukryte są najczęściej pod elementami konstrukcyjnymi lub na pozostawionych chwastach. Zazwyczaj w marcu samice wychodzą z kryjówek i rozpoczynają zasiedlanie roślin. W momencie zasiedlania szkodnika należy szukać na spodniej strony liści. Tam, po krótkim okresie żerowania zmieniają barwę ciała na kolor jasnozielony i rozpoczynają składanie jaj dając początek pierwszemu pokoleniu.
Objawy żerowania początkowo na liściach pojawiają się drobne jasne plamki, które w późniejszym czasie pokrywają cały liść. Liście bieleją i kruszeją przy dotknięciu. Rośliny osnute są pajęczyną i przedwcześnie zamierają

Przędziorek szklarniowiec (Tetranychus cinnabarinus)

Samice mają kolor ciemnoczerwony, natomiast samce są zmiennej barwy od jasnoczerwonej do pomarańczowej.
Objawem żerowania są na górnej stronie liścia różnego kształtu i wielkości żółte lub brunatne plamy. W miarę starzenia się plamy przebarwiają się na kolor brunatny. Na spodniej stronie liścia widoczne są niezbyt liczne przędziorki.

Profilaktyka i zwalczanie.

Systematyczne – co najmniej raz w tygodniu – obserwacje roślin należy rozpocząć w marcu i prowadzić je przez cały okres wegetacji. O obecności szkodnika świadczą obecne na liściach skupiska drobnych białych punktów. Na spodniej stronie liści są obecne przędziorki. Szczególną uwagę należy zwrócić na rośliny rosnące w pobliżu rur grzejnych, bo tu rośliny są najczęściej atakowane, jako pierwsze.
W uprawach pod osłonami zaleca się walkę biologiczną.
Do zwalczania przędziorków wykorzystywane są preparaty zawierające żywe organizmy m.in.: dobroczynek szklarniowy( Phytoseiulus persimilis), dobroczynek kalifornijski (Amblyseius californicus), dobroczynek wielożerny (Amblyseius andersoni), dziubałeczek mączlikowy (Macrolophus caliginosus), pryszczarek przędziorkojad (Feltiella acarisuga) Stosowanie wrogów naturalnych zgodnie z instrukcjami podanymi na opakowaniach

Ochrona chemiczna – cyklu zabiegów chemicznych (jeden cykl – minimum 2 zabiegi wykonane co 7 dni) środkami zarejestrowanymi do zwalczania przędziorków (akarycydy). Dalsze zabiegi w miarę potrzeb.

Pordzewiacz pomidorowy (Aculops lycopersici)

Jest to roztocz z rodziny szpecielowatych. Pordzewiacz jest bardzo mały i jest niewidoczny „gołym” okiem, a nawet za pomocą lupy. Można go zobaczyć dopiero pod 10-cio krotnym powiększeniu. Żerują na wszystkich zielonych częściach roślin. Na skutek żerowania nie powstają wyraźne odbarwienia na liściu. Liście stają się srebrne od podstawy ogonka, a silnie uszkodzone zasychają. najczęściej atakują rośliny od podstawy łodyg i na roślinie zasychają najpierw liście dolne. Nie tworzy oprzędu. Żerując na powierzchni szypułek kwiatów powoduje ich zrzucania. Zaatakowane owoce zielone lub dojrzewające mają liczne, bardzo drobne pęknięcia powierzchni skórki. Owoce są mniejsze, w skrajnych wypadkach powstają głębokie pęknięcia aż do komory nasiennej, owoce nie dojrzewają i opadają.

Profilaktyka i zwalczanie

W Polsce nie ma do tej pory żadnego zarejestrowanego akarycydu przeciwko pordzewiaczowi pomidorowemu. Stosowanie siarki podczas uprawy ogranicza populację tego szkodnika.