Efektywne nawożenie sadów (cz.3)

Próchnica glebowa jest organiczną częścią gleby powstałą w wyniku procesu humifikacji, czyli przekształcenia na drodze biochemicznej, przy udziale mikroorganizmów i fauny glebowej różnych szczątków organicznych. Pochodzenie tych szczątków jest głównie roślinne. Jej obecność ma kluczowe znaczenie w glebie.

Znaczenie próchnicy w glebie

Próchnica wpływa na właściwości fizyczne, chemiczne i biologiczne gleby, decyduje o jej strukturze i właściwościach sorpcyjno-buforujących. Bardzo ważny jest także bezpośredni stymulujący wpływ na rozwój roślin. Działa ona jako lepiszcze strukturotwórcze, powodując sklejanie elementarnych cząstek w większe cząsteczki. Tym samym powstaje struktura gruzełkowata gleby.

Związki próchniczne mają wysoką pojemność wodną. Mogą zatrzymać nawet 5-krotnie więcej wody, niż same ważą i to w formie dostępnej dla roślin. Jest to właściwość, która ma szczególne znaczenie dla gleb piaszczystych, ponieważ ich pojemność wodna zależy głównie od zawartości substancji próchnicznych.

Próchnica wpływa też na stosunki wodno-powietrzne w glebie i aktywizuje w niej życie mikrobiologiczne. Sprzyja bowiem równoległemu rozwojowi mikroorganizmów beztlenowych (wewnątrz gruzełków) i tlenowych pomiędzy nimi.

Próchnica poprawia zasobność gleb. Jej związki mogą zmagazynować od 4 do 12 razy więcej składników pokarmowych niż część mineralna gleby. Zwiększa też zdolności buforowe gleb, regulując i stabilizując ich odczyn. Związki próchniczne mają także istotny wpływ na procesy fizjologiczne roślin. W ich skład wchodzi wiele tzw. substancji wzrostowych, które intensyfikują wiele ważnych procesów fizjologicznych roślin, takich jak gospodarka wodna, oddychanie i fotosynteza.

Poprawa sprawności biologicznej gleb

Bogate życie biologiczne możliwe jest tylko na glebach o pH > 6,0. Bakterie glebowe ograniczają rozwój grzybów, odpowiadają za przemiany azotu i fosforu, biorą udział w transformacji siarki, wytwarzaniu próchnicy, następnie jej mineralizacji oraz wpływają na tworzenie struktury gruzełkowatej gleb. Ponadto bakterie z rodzaju Pseudomonas, Bacillus mają właściwości chroniące rośliny przed atakami grzybów chorobotwórczych oraz zwiększające dostępność żelaza dla roślin uprawnych.

Stosowanie nawozów bezchlorkowych

Praktycznie wszystkie rośliny sadownicze, a szczególnie młode nasadzenia, są wrażliwe na chlor zawarty w nawozach rolniczych. Dlatego też w młodych sadach należy stosować nawozy bezchlorkowe. W starszych sadach, 6–8-letnich, można stosować nawozy rolnicze zawierające potas w postaci chlorkowej. Niezmiernie istotne jest jednak zastosowanie tych nawozów późną jesienią, ponieważ w okresie jesienno-zimowym, w czasie spoczynku korzeni, chlor zawarty w nawozach zostanie wypłukany w głąb gleby i nie będzie stwarzał zagrożenia dla rozwoju systemu korzeniowego.

Wybór odpowiedniego nawozu

Obecnie sadownicy mają bardzo duży wybór nawozów. Przed kupnem należy wziąć pod uwagę proporcje składników pokarmowych zawartych w nawozie, tak aby dostarczyć taką ich ilość, która pokryje potrzeby pokarmowe roślin zgodnie z analizami gleby, liści i owoców.

Rola magnezu

Magnez jest bardzo ważnym składnikiem pokarmowym. Magnez jest składnikiem chlorofilu, odpowiada za proces fotosyntezy, produkcję asymilatów oraz gromadzenie cukrów w owocach. Niedobór magnezu jest jedną z głównych przyczyn występowania nekrotycznej plamistości Goldena. Ponieważ ponad 70% gleb w regionie grójeckim jest ubogich w magnez, niezmiernie istotne jest prawidłowe nawożenie tym składnikiem.

Nekrozy na liściach to objawy nekrotycznej plamistości liści

Na glebach kwaśnych i ubogich w magnez stosujemy nawozy wapniowe z magnezem, np. Wap-mag, Oxyfertil Mg 75/25. Na glebach o uregulowanym odczynie, ale o niskiej zawartości magnezu najlepsze efekty przyniesie stosowanie kizerytu lub granulowanego siarczanu magnezu. W trakcie wegetacji stosujemy dolistnie siarczan magnezu lub Agrocean Mg.

Polecane artykuły: