Leonardyty
Nazwa leonardyt pochodzi od dr A. G. Leonarda, dyrektora North Dakota Geological Survey, nadana została w uznaniu dla jego osiągnięć w badaniu tych złóż.
Pochodzenie leonardytów
Złoża leonardytów powstały w piątym okresie ery paleozoicznej w Karbonie z rozkładu resztek roślinnych obumarłych bez dostępu powietrza. Kopalina ta jest formą pośrednią między torfem a węglem brunatnym. Pokłady leonardytów znajdują się bezpośrednio nad złożami węgla brunatnego. Wydobywa się go w kopalniach odkrywkowych.
Właściwości leonardytów
Leonardyty w formie kopaliny są nierozpuszczalne w wodzie, dlatego są poddawane obróbce biologiczno-chemicznej w wyniku czego są z nich ekstrahowane kwasy humusowe. W bardzo złożonym procesie produkcyjnym, udoskonalanym od ponad 20 lat, otrzymywany jest nawóz Rosahumus. Aktywność kwasów humusowych z leonardytów jest 5 krotnie wyższa od kwasów humusowych pochodzących z innych źródeł (obornik, kompost).
Kwasy humusowe w Rosahumusie są pozyskiwane z leonardytów o najwyższej aktywności biologicznej i chemicznej z kopalni w Niemczech. Pokłady tych leonardytów są bardzo cienkie w porównaniu do węgla brunatnego, a do ich wykrycia potrzebne są specjalne detektory montowane na koparkach węgla.
Zastosowanie leonardytów
Leonardyty oprócz tego, że są znane ze swoich właściwości kondycjonujących glebę ze względu na wysoką zawartość kwasów humusowych. Są wykorzystywane również jako stabilizator wymiany jonów, środek rekultywujący zanieczyszczone środowisko.
Polecane artykuły:
